«Πεδία βολής φτηνά» σε σχολεία και αλάνες…
Σκηνή πρώτη:
Πάνοπλοι Ισραηλινοί στρατιώτες ορμούν σε δημοτικό σχολείο στη Χεβρώνα στη Δυτική Όχθη και συλλαμβάνουν δεκάχρονο μαθητή. «Πετούσε πέτρες, δεν με νοιάζει πόσο χρονών είναι», αλαλάζει ο στρατιώτης. Μάταια προσπαθούν να τον προστατέψουν οι δάσκαλοί του. «Οι δάσκαλοι μου επιτίθενται», συνεχίζει, «χρειάζομαι ενισχύσεις». Μαζί με το παιδί συνελήφθη και ο διευθυντής του σχολείου που προσπάθησε να τον προστατέψει. Καθημερινότητα θα πείτε σε μια περιοχή, όπου υπάρχουν μόνιμα εκατοντάδες Ισραηλινοί στρατιώτες δίπλα – δίπλα στους μερικούς εκατοντάδες έποικους και τους δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους. Ακόμα κι αν ζουν στον ίδιο δρόμο, οι Ισραηλινοί υπόκεινται στο νόμο του κράτους τους, ενώ για τους Παλαιστίνιους ισχύει στρατιωτικός νόμος και μπορούν να συλληφθούν ανά πάσα στιγμή. Υπάρχει όμως και το «φιλάνθρωπο» μέτρο του ηλιακού ορίου των 12 ετών για τη δυνατότητα σύλληψης, όμως έχουν συλληφθεί και πολύ μικρότερα παιδιά με την κατηγορία ότι πετούσαν πέτρες…
Σκηνή δεύτερη:
«Πονούσε τόσο πολύ», λέει η εκπαιδευτικός της Ιντιάνα που συμμετείχε σε άσκηση της αστυνομίας στο δημοτικό σχολείο που υπηρετεί για την αντιμετώπιση ένοπλης επίθεσης. Οι εκπαιδευτικοί έπρεπε να γονατίσουν μπροστά στον τοίχο της τάξης τους και να δεχθούν «ψεύτικα» πυρά με σφαίρες πέλλετ. Η άσκηση αυτή έγινε στα πλαίσια του προγράμματος ALICE που υλοποιούν χιλιάδες σχολεία στις ΗΠΑ, στο όνομα της αντιμετώπισης των περιστατικών ένοπλων εισβολών στα σχολεία. «Με χτύπησαν τέσσερις φορές στην πλάτη, ακόμα έχω τα σημάδια», λέει η δασκάλα, η οποία δεν αποκαλύπτει το όνομά της για το φόβο της απόλυσης. Είχαν μάλιστα ρητές οδηγίες από τους αστυνομικούς να μην αποκαλύψουν στους συναδέλφους τους που περίμεναν τη σειρά τους το περιεχόμενο της άσκησης βγαίνοντας από την αίθουσα. Όμως οι κραυγές πόνου που έφταναν μέχρι έξω δεν μπορούσαν να κρυφτούν…
Σκηνή τρίτη:
Με ρόπαλα επιτίθενται κουκουλοφόροι σε προσφυγόπουλα στην Κόνιτσα, την ώρα που έπαιζαν ποδόσφαιρο σε αλάνα. Πέντε θρασύδειλοι φασίστες εναντίον πέντε μικρών παιδιών, τα δύο δέχτηκαν τις πρώτες βοήθειες στο τοπικό κέντρο υγείας, το ένα σε κατάσταση σοκ και το άλλο με σπασμένο χέρι…
Πεδία βολής φτηνά. Οι αίθουσες των σχολείων στην Αμερική, το σχολείο του μικρού Παλαιστίνιου μαθητή στη Χεβρώνα, η αλάνα που έπαιζαν τα προσφυγόπουλα στην Κόνιτσα. Σε διαφορετικές γωνιές της γης, που συνδέονται όμως τόσο πολύ μεταξύ τους από την ανάγκη της εξουσίας και αυτών που την υπηρετούν να δείχνουν το αφτιασίδωτο πρόσωπο της κυριαρχίας τους επάνω στους πιο αδύναμους όπου γης. Ακόμα και σε χώρους που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι οι πιο ασφαλείς. Είναι τρομακτικό να ζούμε σε έναν κόσμο που στα σχολεία και στις αλάνες εισβάλλουν στρατιώτες, αστυνομικοί και φασίστες, κραδαίνοντας ρόπαλα και όπλα. Εξίσου τρομακτικό είναι να συνηθίζουμε στην εικόνα του πάνοπλου στρατιώτη που σέρνει με τη βία το παιδί, του φασίστα που χτυπά ανυπεράσπιστα προσφυγόπουλα, του αστυνομικού που τάχα μου φροντίζει για την ασφάλεια και την τάξη.
Να συνηθίζουμε; Όχι. Αρνούμαστε. Και σε πείσμα όλων αυτών που συμβαίνουν γύρω μας, εμείς θα συνεχίζουμε σταθερά να είμαστε με τον αδύναμο, τον κατατρεγμένο, τον διωκόμενο. Γιατί κάποια στιγμή η οργή τους, η οργή μας θα πνίξει όλους αυτούς που πιστεύουν ότι έχουν τη δύναμη να μας υποτάξουν.
της Αιμιλίας Τσαγκαράτου
πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr