Κι όμως οι πλειστηριασμοί σε αφορούν…

Περίμενες 5-6 χρόνια να δουλέψεις αναπληρωτής. Γυρνούσες από νησί σε νησί 4-5 χρόνια κι άλλα τόσα μετά ως διορισμένος κι έφτασες, κοντά στα 40 πια, στον τόπο που επέλεξες να ζήσεις. Έχεις φτιάξει στο μεταξύ οικογένεια κι αφού βαρεθήκατε την τρύπα που κάθε φορά νοικιάζατε να την πληρώνετε λες κι ήταν βίλα, αποφασίσατε να σφίξετε λίγο παραπάνω το ζωνάρι κι αντί ενοικίου, λίγα περισσότερα να δίνετε ως δόση δανείου κι «ένα σπίτι δικό σας» να έχετε. Με μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα λοιπόν γύρω στα 2.500 ευρώ κι από αυτά 500 περίπου για το δάνειο, αποχαιρετάς το 2007 όντας 3 χρόνια στο «δικό σου», έτοιμο πια όπως το ήθελες, σπίτι και καταφέρνοντας να είσαι εντάξει σ’ όλες σου τις οικονομικές υποχρεώσεις. Το μόνο που σε στενοχωρεί είναι ότι δεν είχατε κάνει το βήμα μερικά χρόνια πριν, ώστε να γλιτώσεις τα 20-30 χιλιάρικα που στο μεταξύ ανέβηκαν  οι εμπορικές αξίες των διαμερισμάτων και μαζί και το ποσό του δανείου που φορτώθηκες.

Κι έρχεται το 2008. Έχεις ακούσει για κάποια οικονομική κρίση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου καταρρέει το χρηματοπιστωτικό σύστημα κυρίως λόγω του τεράστιου αριθμού των στεγαστικών δανείων που χορηγούνταν χωρίς καμιά εγγύηση για την ικανότητα του δανειολήπτη να ξεπληρώσει το δάνειο. Κάποιοι λέγανε πως όλα αυτά ήταν ενταγμένα σ’ ένα σχέδιο με συνεταίρους το κατασκευαστικό και τραπεζιτικό κεφάλαιο, όπου το πρώτο “προσέφερε” όλο και περισσότερες κατοικίες και με πολύ μεγαλύτερη εμπορική αξία ενώ το δεύτερο όλο και μεγαλύτερα και με ευκολότερο τρόπο δάνεια για την αγορά τους, προσπαθώντας και τα δυο να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση και την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους, δημιουργώντας όμως ταυτόχρονα μια τραπεζική-κατασκευαστική φούσκα. Όμως αυτές οι αναλύσεις σ’ αφήνουν αδιάφορο, αφού η Αμερική πέφτει μακριά και οι ”δικοί μας” πολιτικοί σε διαβεβαίωναν πως η κρίση δεν θ’ αγγίξει την Ελλάδα…

Ώσπου ήρθε η ώρα να νιώσεις το πρώτο “άγγιγμα” στην τσέπη σου κι αμέσως μετά το δεύτερο, το τρίτο… 2011 πια και άλλοτε με την περικοπή επιδομάτων και δώρων, άλλοτε απευθείας στο μισθό, είδες το μηνιαίο οικογενειακό σου εισόδημα να πέφτει κάτω απ’ τις 2.000 ευρώ και την ίδια στιγμή χαράτσια και νέες φορολογικές υποχρεώσεις να σε βαραίνουν. Έτσι απλά μέσα σε λίγα χρόνια η δόση του δανείου έκανε φτερά. Έκοψες τη βδομαδιάτικη ταβέρνα με τους παλιούς φίλους, την κυριακάτικη οικογενειακή εξόρμηση σε κοντινά μέρη, τους γύρους και τις πίτσες που αρέσανε και στα παιδιά (μα δεν είναι και τόσο υγιεινά), το μπάσκετ του μικρού και το θεατρικό εργαστήρι της μικρής (φτάνουν οι παραδοσιακοί χοροί, που ‘ναι και πιο φτηνοί). Θυμήθηκες και κάτι ρούχα που ‘χες αφήσει στη ντουλάπα, παλιά μα όχι και τόσο πολυφορεμένα και σίγουρα τόσο ζεστά που 2-3 βαθμούς το καλοριφέρ κατέβαινε πιο κάτω. Κουτσά στραβά λοιπόν το πεντακοσάρικο της δόσης του δανείου το εξοικονόμησες και πάλι. Κι αν κάποιο μήνα κάτι έκτακτο σου έβγαινε, όλο και κάτι μπορούσαν να τσοντάρουν πότε οι γονείς, πότε τα πεθερικά, πάντως το δάνειο απλήρωτο δεν έμενε.

Και φτάνουμε αισίως πια στα 2016, με «κυβέρνηση της αριστεράς» πια και δυο χρόνια κοντά να ζεις με την «ελπίδα». Άκουγες πολλά όλα αυτά τα χρόνια, μα ήταν πάντα πιο δυνατή η «ελπίδα». Άκουσες για το γείτονα –τρία χρόνια άνεργος κι αυτός και η γυναίκα του και με παιδιά στο πανεπιστήμιο– πως χάνει το σπίτι του. Κάτι λάθος θα έκανε, σκέφτεσαι. Άκουσες και για μια θεία σου που της κατάσχεσε η εφορία τη σύνταξη γιατί δεν είχε πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, αλλά η θεία είναι στο χωριό και δεν έμαθες περισσότερα. Άκουσες και για το ένα από τα μαγαζιά της πολυκατοικίας ότι το πήρε η τράπεζα. Φυσικό κι επόμενο, σκέφτεσαι, αφού ακόμη και τις Κυριακές που μπορούσε να βγάλει κανένα φράγκο παραπάνω, αυτός μιλούσε για κυριακάτικες αργίες και κρατούσε το μαγαζί κλειστό.

Άκουσες και μια συναδέλφισσα στο σχολείο και μετά κι έναν ακόμη συνάδελφο από το διπλανό να λένε ότι η τράπεζα τους έστειλε ειδοποίηση πως το δάνειό τους χαρακτηρίστηκε «κόκκινο».  Μα εσύ τους λες να μην ανησυχούν γιατί ο πρωθυπουργός είπε στη βουλή πως προστατεύεται η πρώτη κατοικία. Αντικυβερνητικοί κι οι δυο μίλησαν πολύ απαξιωτικά για τον πρωθυπουργό: «της Χαλιμάς τα παραμύθια»! Ειδικά η συναδέλφισσα –η πιο νέα του σχολείου, αριστερίστρια και γνωστή “Κασσάνδρα”– άρχισε πάλι τις ιστορίες της για τα μνημόνια, την Ευρωπ. Ένωση και το κεφάλαιο, για το δημόσιο χρέος που συνεχώς διογκώνεται και θα ‘πρεπε να διαγραφεί, για τα 233 δις ευρώ που πήραν οι τράπεζες στα χρόνια της κρίσης από το κράτος και ότι αυτό και μόνο είναι αρκετό για να διαγραφούν τα χρέη των φτωχών λαϊκών οικογενειών… Είπε πολλά μα ένα απ’ όλα σου ‘μεινε: με βάση το νομοθετικό πλαίσιο που θέσπισε αυτή η κυβέρνηση, είπε, η μόνη περίπτωση για να μην κινδυνεύσει το σπίτι της γι αυτήν που δεν είναι παντρεμένη και δεν έχει παιδιά είναι να έχει ετήσιο εισόδημα κάτω από 8.160 ευρώ.

Λίγο που σε εξόργισαν τα ψέματά της, λίγο που σ’ ανησύχησε, άρχισες να ψάχνεις. Και βρήκες ότι με βάση το οικογενειακό σου εισόδημα μόνο αν αποδείξεις στο δικαστήριο ότι μπορείς να πληρώνεις το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής δόσης, υπάρχει περίπτωση να σώσεις το σπίτι σου από την τράπεζα κι ας της έχεις πληρώσει ήδη το μεγαλύτερο μέρος του δανείου. Αλλά εσύ δεν είσαι ούτε αντικυβερνητικός ούτε …ανύπαντρος. Άρχισες πάλι να σκέφτεσαι τι θα κόψεις, ποια λύση θα βρεις...

2017 πια. Ακούς για τα νέα μέτρα και το 4ο μνημόνιο που ετοιμάζουν, για περικοπές συντάξεων και μισθών με το κόψιμο της όποιας «προσωπικής διαφοράς», για μείωση του αφορολόγητου που αυτόματα σημαίνει μείωση του μισθού σου πάνω από 50 ευρώ. Και επειδή άλλο τίποτα δεν έμεινε να θεωρήσεις περιττό έξοδο και να το κόψεις από τη “ζωή” σου, μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτείς ότι οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας και περιουσίας σε αφορούν κι εσένα και την Τετάρτη στις 3.30μ.μ. να είσαι στο Ειρηνοδικείο, τους πλειστηριασμούς να σταματήσουμε, την κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλανε στη ζωή μας να ανατρέψουμε;

*Ηλίας Σμήλιος

δάσκαλος,

μέλος του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ