ΚΥΡΙΕ, ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΥΡΙΟ; του Θ. Πασσίση
Πάντα, παραμονές κάθε απεργίας, άκουγα και ακούω την ίδια ερώτηση από τους μαθητές μου: «Θα απεργήσετε εσείς κύριε;»
Αν η απάντηση ήταν θετική, όλοι οι μαθητές της τάξης ξέσπαγαν σε ζητωκραυγές, γιατί θα έχαναν τα μαθήματά τους και θα είχαν μια μέρα ελεύθερη όλη δική τους. Αν η απάντηση ήταν αρνητική, έβλεπες χαραγμένη την απογοήτευση στα πρόσωπά τους, που συνήθως ...συνοδευόταν από ένα: «μα γιατί, κύριε;»
Πρέπει να παραδεχτώ ότι υπήρξαν φορές, ευτυχώς ελάχιστες, που δεν έκανα απεργία, στηριζόμενος σε λογικές όπως: «αυτές οι 24ωρες ή οι 48ωρες είναι τουφεκιές στον αέρα» ή «εγώ συμμετέχω μόνο σε απεργίες του κλάδου κι όχι της ΑΔΕΔΥ» ή «δε μπορώ να χάσω άλλα μεροκάματα και έχω τόσα να πληρώσω…» ή «όλοι οι συνδικαλιστές είναι ξεπουλημένοι και κοιτάζουν την πάρτη τους» ή «πρέπει πια να βρούμε άλλες μορφές αγώνα και να μη χάνουμε το μεροκάματό μας» ή χίλιοι άλλοι δυο λόγοι που περνούσαν από το μυαλό μου και που τις πιο πολλές φορές ήταν για να δικαιολογηθώ περισσότερο παρά να απολογηθώ για τη στάση μου.
Κάθε φορά λοιπόν που πήγαινα σχολείο σε μέρα απεργίας και έμπαινα στην τάξη, κάτι με έκανε να μη νιώθω καλά, οι ώρες περνούσαν απελπιστικά αργά και βασανιστικά, δεν είχα όρεξη για μάθημα και στα διαλείμματα προσπαθούσα να κρύψω αυτό το κάτι και να φαίνομαι εντάξει.
Τι ήταν λοιπόν αυτό το «κάτι» και γιατί δεν άφηνε ήσυχη τη συνείδησή μου;
ΗΤΑΝ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΟΥ!
Νόμιζα πως με κοίταζαν τελείως διαφορετικά σε σχέση με τις άλλες μέρες. Νόμιζα πως αυτά που τους δίδασκα μού τα απέρριπταν με το δικό τους τρόπο. Ναι, λοιπόν. Δεν μπορούσα ν’ αντικρίσω αυτά τα βλέμματα. Ό, τι και να έκανα εκείνη τη μέρα, αυτά τα αθώα βλέμματα με παρακολουθούσαν παντού. Σα να ήταν η φωνή της συνείδησής μου, ότι δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα.
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να έχουμε χάσει δικαιώματα, να έχουμε χάσει ελευθερίες, να αμφισβητείται η δουλειά μας και το εκπαιδευτικό μας έργο, να καλούμαστε να αξιολογήσουμε τη σχολική μας μονάδα και να αξιολογηθούμε από το διευθυντή μας και το σχολικό μας σύμβουλο, να κινδυνεύουμε, με το παραμικρό, με πειθαρχικές διώξεις, με διαθεσιμότητα ή απόλυση, η φωνή του συλλόγου διδασκόντων να φιμώνεται, οι σχέσεις μεταξύ συναδέλφων να χειροτερεύουν, ανάλογα με το αν δέχεσαι την αξιολόγηση ή όχι, η μιζέρια και η εξαθλίωση να μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας σκέψη. Πέρα όμως από όλα αυτά και από άλλα περισσότερα, έχουμε χάσει την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας.
Όταν μπαίνω στην τάξη θέλω να χαίρομαι και να χαίρονται και οι μαθητές μου.
Όταν μπαίνω στην τάξη θέλω να κοιτάζω τους μαθητές μου στα μάτια.
Όταν θέλω οι μαθητές μου να αγωνίζονται και να μην παραιτούνται, όταν θέλω οι μαθητές μου να σκέφτονται ελεύθερα, όταν θέλω οι μαθητές μου να με κρίνουν και αν χρειαστεί και να με αμφισβητούν, όταν θέλω οι μαθητές μου να διεκδικούν, όταν θέλω οι μαθητές μου να ονειρεύονται… τότε ακολουθώ κι εγώ μαζί τους αυτό το δρόμο και δε τους προδίδω.
Οι μαθητές μου λοιπόν μού έδειξαν ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθώ και από τότε ησύχασε και η συνείδησή μου, εξαφανίστηκε αυτό το κάτι που με βασάνιζε όταν δεν απεργούσα και κυρίως ξαναβρήκα την αξιοπρέπειά μου και μπορώ να έχω ψηλά το κεφάλι.
Κι όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης:
«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες»
ΥΓ. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι αύριο στους δρόμους θα είναι οι μαθητές που θα φωνάζουν για ένα άλλο σχολείο που δεν θα συνθλίβει τα όνειρα και τις ικανότητες τους και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους θα βρίσκονται στις τάξεις.