Η αθέατη πλευρά της αξιολόγησης, της Μ. Πέρου, προϊσταμένης στο 104ο Νηπ/γείο Αθηνών

Αναρωτιέμαι, πώς κρίνεται «άξιος λόγου» ο εκπαιδευτικός και μάλιστα η/ο νηπιαγωγός;

Μόνο από τα τυπικά προσόντα, τους στόχους, το πρόγραμμα και τις θεωρίες στις οποίες βασίζεται για να διεκπεραιώσει τη διδασκαλία του;

Το γεγονός ότι εμείς οι νηπιαγωγοί:

·         κάθε χρόνο «υιοθετούμε» καινούρια παιδιά που γίνονται «παιδιά της καρδιάς μας»

·         προσεγγίζουμε όλα τα νήπια σεβόμενοι τη διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα με στόχο την αποδοχή και την ένταξή τους στην ομάδα

·         παλεύουμε καθημερινά με την πενιχρή (κατά το σύνηθες) έως ανύπαρκτη υλικοτεχνική υποδομή

·         καταβάλλουμε ιδιαίτερες προσπάθειες στην άμβλυνση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων

·         με σεβασμό και αγάπη «αγκαλιάζουμε» όλα τα παιδιά και ιδίως εκείνα με ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες, σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και προβλήματα υγείας, παίζει άραγε κάποιο ρόλο;

Αλήθεια, ποιος είναι στο Νηπιαγωγείο να δει

·         την αγκαλιά της Νηπιαγωγού που καθησυχάζει;

·         Το χαμόγελό της, που ενθαρρύνει;

·         το ΜΠΡΑΒΟ της, που επιβραβεύει;

·         Το χάδι της, που χαροποιεί;

Ποιος είναι δίπλα στην / στον Νηπιαγωγό για να δει

·         Το παιδί που σου χαϊδεύει τα μαλλιά;

·         Το παιδί που σου δίνει ένα τρυφερό φιλί;

·         Το παιδί που σου λέει «Κυρία, σ’ αγαπώ!»

·         Αυτό το παιδί (του Δημοτικού πλέον) που έρχεται στο διάλειμμα για να χυθεί στην  αγκαλιά σου;

·         Αυτό του Γυμνασίου και του Λυκείου που έρχεται για να σε χαιρετίσει, γιατί «κάτι» έχει «κρατήσει» τρυφερά και θυμάται από σένα ;

·         Εκείνο που με μαθησιακές δυσκολίες, μεγάλο πια, έρχεται να σε αγκαλιάσει;

·         Εκείνο που όντας ενήλικας, σε συναντά τυχαία και συγκινείται;

Ακόμη, ποιος θα δει την/τον Νηπιαγωγό να «στηρίζει» γονείς με οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα, να καθησυχάζει τις αγωνίες τους, να παρηγορεί για «απώλειες», να βοηθά σε δύσκολες στιγμές;

Τελικά, ποιος θα μας δει όταν πηγαίνουμε άρρωστοι στο σχολείο, προσπαθώντας να λείψουμε όσο λιγότερο γίνεται και σπάνια να χρησιμοποιούμε τις άδειες που νόμιμα δικαιούμαστε;

Εγώ προσωπικά - αλλά είμαι βέβαιη πως και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι-  σε σχέση με τα προαναφερόμενα «προσπαθώ» συστηματικά σε καθημερινή βάση, εδώ και 25 χρόνια που υπηρετώ στο δημόσιο Νηπιαγωγείο. Άραγε, όλα αυτά, συνιστούν μετρήσιμα μεγέθη στην κρισάρα της Αξιολόγησης, ή μόνον τα τυπικά προσόντα «κάνουν» τον εκπαιδευτικό;  

Απλώς αναρωτιέμαι….

Από την άλλη όμως, η διαρκής επαφή με γονείς και μαθητές, μου δίνει την απάντηση: Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ μου / μας είναι συνυφασμένη με την αγάπη των παιδιών και την στήριξη και εκτίμηση των γονέων που εισπράττω /-ουμε καθημερινά, όλα αυτά τα χρόνια!

Συνεπώς;;;;

ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΙ

Πέρου Μαρία

Προϊσταμένη Νηπιαγωγός

104^ου Νηπ/γείου Αθήνας