Ας μην ξεχαστούν… (Από δημοσίευση στο περιοδικό "Θρυαλλίς" της ΕΛΜΕ Αργολίδας "Αφιέρωμα στις γυναίκες στην εκπαίδευση." Μάιος 2006.) Β. Παπαμιχαλόπουλος (εκπαιδευτικός σε σχολείο του συλλόγου μας)

Σε μια εποχή που η ανθρώπινη υπόσταση μικραίνει στο μέγεθος αριθμών έτσι ώστε να ευημερούν τα είδωλά μας και οι επιστήμες του ανθρώπου να αντικαθίστανται από τις επιστήμες τις λογιστικής,

-Έτσι απλά υποτάσσουν τις ανάγκες μας και τα όνειρά μας-

Σε μια εποχή που η ελευθερία που προέρχεται από τη γνώση “της ανάγκης” μικραίνει στο μέγεθος “χαρτιού” και ο ιδρώτας ξεραίνεται από το στυπόχαρτο της συναλλαγής,

-Έτσι απλά υποτάσσουν τις ψυχές μας-

Σε μια εποχή που οι χορηγοί πολυεθνικές αγοράζουν τις έρευνες και φυλακίζουν τη γνώση,
“Οι στρογγυλές τράπεζες” καγχάζουν απελπισμένα για τις παρωχημένες γνώσεις και τον ξεπερασμένο τύπο “δασκάλου” που αρνείται να ενωθεί με την αγορά και το “αγοραίον”

-Έτσι απλά υποτάσσουν το δάσκαλο-

Τουλάχιστον ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ………

Εκείνοι οι Δάσκαλοι

–Δόξα στον Άνθρωπο.. το Μικρό…. Το Μέγα-

που πάλεψαν «για να γεννούνε τα σκοτάδια φως»
που ένιωσαν στην καρδιά τους το μερτικό από την μεγάλη καρδιά του κόσμου
που πόνεσαν την αμάθεια σαν το λουλούδι που δεν μπορεί ν’ ανθίσει

Τουλάχιστον ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΟΥΜΕ………

Όχι για τον παρόντα χρόνο αλλά για να συντρέξουμε τις μελλοντικές γενιές που θα προστρέξουν σ’ αυτούς, να τους βρουν ευκολότερα, σε κείνη την απώτερη “Εποχή του Ανθρώπου”


ΜΕΤΑ................

Μετά απ’ όσα μου έμαθαν
οι δικοί μου δάσκαλοι
έρχονται κάποιοι άλλοι
και μου μιλούν για μια παράξενη μετα-γνώση
μετα-μοντέρνα
μετα- βιομηχανική
μετα-εθνική
μετα-ιστορική........
Πώς με μπερδεύετε έτσι αγαπητοί μου κύριοι!
Γιατί εγώ, εδώ και αιώνες ξέρω
πως, καλά βολεύατε τα πράγματα με το
μετα-θάνατον.
Θα έλεγα πως σήμερα,
μετά από τόσους κόπους σας
μετα-τεμαχίζετε το λόγο και τον άνθρωπο
και χωρίς
μετα-νόηση
μετα-ποιείτε τον ίδιο τον ΑΝΘΡΩΠΟ.