Λίγα λόγια γιατην Αξιολογήτριά μου…, της δασκάλας Ειρήνης Σκ.

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω «κάτι» για κείνη. Είναι όλα όσα θέλω να πω μέσα στο μυαλό μου από τα μέσα Μάρτη που ξεκίνησαν τα σεμινάρια των Διευθυντών Εκπαίδευσης για την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης…

Κάθε Σαββατοκύριακο που ζούσαμε έξω από το υπουργείο γεννούσε κι ένα κείμενο και μαζί μια μικρή, τόση δα ελπίδα, ότι οι σχολικοί σύμβουλοι της πρωτοβάθμιας δεν θα μπουν με τον ίδιο τρόπο όπως οι άλλοι. Ναι, ομολογώ πως μέχρι τελευταία στιγμή περίμενα πως οι άνθρωποι που έχουν επαφή με τα σχολειά, που μπαίνουν μέσα σ’ αυτά και σχετίζονται με τους εκπαιδευτικούς τους, αν όχι όλοι, κάποιοι τουλάχιστον δεν θα καταδεχτούν να κρυφτούν, να φυγαδευτούν, να τρέξουν, να προσποιηθούν ότι είναι κάτι άλλο, να πηδήξουν κάγκελα ή ακόμη να κοροϊδεύουν και να βρίζουν τους δασκάλους που είχαν μπροστά τους…

Ύστερα, είχα ακόμη την ελπίδα ότι μετά την Παρασκευή που ήταν η πρώτη μέρα των σεμιναρίων και μέρα 24ωρης απεργίας, μετά το ξύλο, τα χημικά, τα σπρωξίδια και το κυνηγητό/κρυφτό γύρω από το υπουργείο για τόσες ώρες, μετά από τη δική τους σίγουρα ενημέρωση για το τι έγινε έξω από κάθε πύλη του σιδερόφραχτου κάστρου, είχα, ομολογώ, ακόμη, μια μικρή ελπίδα ότι η αξιοπρέπεια σε συμβούλους που γνώριζα είτε ως πρόσωπα είτε ως ονόματα, δεν έχει χαθεί και η επόμενη μέρα, το Σάββατο, θα ‘ταν έστω και ελάχιστα διαφορετική…

Απευθύνομαι, λοιπόν, πια στην αξιολογήτριά μου. Η σχολική σύμβουλος που είχε στην ευθύνη της το σχολείο μας χάθηκε στους διαδρόμους του Mall όπου παρέμενε για ώρες μέχρι να ‘ρθει το απόγευμα και να αδειάσουν οι δρόμοι γύρω από το υπουργείο από τους ενοχλητικούς πρώην συναδέλφους της…

Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι…

Περίμενα ότι θα είχε ετοιμάσει και θα είχε υπογράψει μόνη της ή σε συνεργασία με κάποιους συναδέλφους της ένα κείμενο διαμαρτυρίας και ξεκάθαρης τοποθέτησής της δίπλα στους δασκάλους που αγωνίζονται καθημερινά με τη δουλειά τους και με τη στάση τους για το δημόσιο σχολείο. Ναι, η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου κειμένου, θα την απομάκρυνε αυτομάτως από την άμορφη μάζα των υπολοίπων που και γονατιστοί ακόμη αν τους έλεγαν (σαν τα τάματα στην  Παναγία της Τήνου) θα ανέβαιναν τον ανηφορικό από το Mall δρόμο προς το υπουργείο, το ναό του αυταρχισμού και της κοροϊδίας.

Όσο πέρναγαν οι μέρες και τα όμορφα Παρασκευοσάββατα αγκαλιά με τα ΜΑΤ, ομολογώ πως άρχισα να φτιάχνω και εικόνες στο μυαλό μου. Ναι, μια ελπίδα, μικρή μικρούτσικη και πάλι ήρθε κι έφτιαξε την εικόνα της πρώην συμβούλου μου μαζί με κάποιους άλλους συμβούλους (3-4,δεν μπορούσα να βάλω στο κάδρο μου περισσότερους) να περπατούν στο δρόμο προς το υπουργείο, κρατώντας το δικό τους πανό με τρεις μόνο λέξεις:ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ και οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονταν εκεί με τα δικά τους πανό και τους συλλόγους τους, να αντιλαμβάνονται τι αναπάντεχα συμβαίνει, να μεριάζουν και να χειροκροτούν. Και οι σύμβουλοι αυτοί με το μικρό πανό τους να μένουν ΑΠΕΞΩ… ΜΑΖΙ ΜΑΣ…

Σκέφτηκα κι άλλα και φαντάστηκα…. Ευτυχώς ακόμη μπορώ να κάνω και τα δύο, παρά τη σωματική, ψυχική και πνευματική εξόντωση του τελευταίου μήνα με τα γεγονότα που ζούμε σε σχέση με τη ………………... αξιολόγηση (στις τελίτσες ο καθένας ας βάλει όποιο κοσμητικό επίθετο του ταιριάζει πιο πολύ).

Υπέθεσα, λοιπόν, ακόμη ότι μπορεί καθώς θα ήταν όλοι οι σύμβουλοι καθισμένοι στη συγκεκριμένη αίθουσα του υπουργείου αηδίας και θα άκουγαν αμίλητοι και συγκεντρωμένοι τις οδηγίες και τις λεπτομέρειες για το έγκλημα που έχουν να τελέσουν, θα σηκωνόταν επάνω εκείνη, μπουχτισμένη και αηδιασμένη, και (αν μπορούσε να κρατηθεί και να μην ξεράσει μπροστά σε όλους…) θα μ ι λ ο ύ σ ε διαφορετικά. Θα έκανε παρέμβαση με το λόγο της, παρέμβαση που θα ξυπνούσε συνειδήσεις, παρέμβαση που θα αποκάλυπτε τα καταχθόνια σχέδια των επιτελών του υπουργείου, θα υπερασπιζόταν τους εκπαιδευτικούς/συναδέλφους της και μετά θα αποχωρούσε…

Τώρα πια δεν θέλω να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για να είναι η πόρτα της τάξης μου ανοιχτή σ’ εκείνη. Δεν λέω του σχολείου μου, γιατί παίρνω την ευθύνη να μιλήσω μόνο για μένα και το πώς βλέπω εγώ τη συμμετοχή των συμβούλων στα σεμινάρια της ντροπής.

Έχω να σκεφτώ και να προτείνω μαζί με τους εκπαιδευτικούς του δικού μου σχολείου και όλων των άλλων «ΣΧΕΔΙΑ ΔΡΑΣΗΣ» για τη μη εφαρμογή της αξιολόγησης.Να ετοιμάσω «ΕΚΘΕΣΕΙΣ» με τα επιχειρήματα μου ενάντια σ’ αυτή τη διαδικασία που ενοχοποιεί για τα πάντα εμάς τους δασκάλους και κατηγοριοποιεί τα σχολεία. Να οργανώσω «ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ» μιλώντας στους γονείς των μαθητών μου ξεκάθαρα για τις καταστροφικές συνέπειες του αυριανού σχολείου για τα παιδιά τους. Να αγωνιστώ με όλους τους τρόπους που μπορώ ώστε το δικό μου ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ενωθεί με των άλλων, να γίνει ρεύμα και να καθαρίσει τους στάβλους του Αρβανιτόπουλου από τις κοπριές και τα σκουπίδια που ετοιμάζονται να πνίξουν τα σχολεία.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια τελευταία επισήμανση προς τη δική μου αξιολογήτρια (και προς όποιον άλλο απ’ αυτήν την κατηγορία ΠΡΑΚΤΟΡ 007, όπως παλιά λέγαμε γι’ αυτούς ΠΕ70, που θα διαβάσει αυτό το κειμενάκι…).

 Αν το άλλοθί τους είναι ότι συμμετέχουν σ’ αυτή τη διαδικασία επειδή πρέπει να εντοπιστούν οι «ανεπαρκείς» δάσκαλοι, αυτοί που δεν εργάζονται ή δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και να φύγουν πια από την εκπαίδευση, ας σκεφτούν ότι…

Από μας τους δασκάλους ζητάνε να βοηθήσουμε κάθε μαθητή στην τάξη μας να αξιοποιήσει, να εξελίξει και να αναπτύξει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό τις δυνατότητες που έχει, να δημιουργήσουμε κίνητρα μάθησης, να διαχειριστούμε κρίσεις, να ενεργοποιήσουμε και να στηριχτούμε στα θετικά στοιχεία της προσωπικότητας των παιδιών, να σχετιστούμε μ’ αυτά και να προχωρήσουμε παρακάτω. (Εντάξει, θα παραδεχτώ ότι για να κριθείς «άριστος», σου ζητάνε να γίνεις και μάγος, γιατί μόνο με ξόρκια και άλλους μαγικούς τρόπους θα καταφέρεις να κάνεις πραγματικότητα το κατεβατό των κριτηρίων σ’ αυτήν την κατηγορία…)

Όλα αυτά ακόμη και γι’ αυτούς τους μαθητές που κάνουν φασαρία, που δεν διαβάζουν ποτέ, που δημιουργούν συνέχεια προβλήματα, που έχουν μαθησιακές δυσκολίες ή τέλος πάντων «ξεφεύγουν» από τον ορισμό(;) (στο σημερινό σχολείο;) του «καλού παιδιού» και του «καλού μαθητή».

Δεν ήταν έργο των συμβούλων πριν γίνουν αξιολογητές να συμβουλεύουν και να ενεργοποιούν και εκείνοι τους δασκάλους της ευθύνης τους, να τους προτείνουν, να τους βοηθούν, να σχετίζονται μ’ αυτούς και να κάνουν βήματα κάποιες φορές μαζί τους;

 Η καταδίκη λοιπόν από μέρους τους κάποιων δασκάλων ως «ανεπαρκείς» σημαίνει αυτομάτως και δική τους ανικανότητα και ανεπάρκεια να βελτιώσουν εκπαιδευτικούς που τέλος πάντων «ξεφεύγουν» από τον ορισμό του «καλού δασκάλου» (;), δική τους αδυναμία να κατευθύνουν παιδαγωγικά με αποτελεσματικό τρόπο τις «δύσκολες περιπτώσεις», την ίδια στιγμή που οι «δύσκολες περιπτώσεις» μαθητών είναι καθολικό φαινόμενο στις τάξεις μας και είναι για μας αδιανόητο να τις «πετάξουμε» έξω από το σχολείο…

Επομένως οι αξιολογητές δεν σκέφτονται πια ως δάσκαλοι, έγινε μια μετάλλαξη περνώντας την πύλη του υπουργείου και τα νέα πρόσωπα που θα επικοινωνήσουν με τα σχολεία μας και θα θελήσουν να τα επισκεφτούν, είναι ζωντανές μαριονέτες που παίζουν το ρόλο τους στην παράσταση που οργανώνει το υπουργείο, με σκηνοθέτη τον ίδιο τον υπουργό και το επιτελείο του, με σκηνικά και κοστούμια όλα στημένα και φτιαγμένα από την αστυνομία και θεατές τους δασκάλους, τους γονείς και τους μαθητές…

Χαίρομαι που ανήκω στους θεατές και για τη δύναμη που έχουν να σηκωθούν από τις καρέκλες τους, να διακόψουν το έργο, ναι, να μην αφήσουν να ολοκληρωθεί η γελοία αυτή παράσταση, να φωνάξουν και αφού διώξουν τους «ανεπαρκείς» ηθοποιούς και σκηνοθέτες, να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές στη μεγάλη σε διάρκεια (ελπίζουμε…) παράσταση της ζωής τους και συμπρωταγωνιστές με τους μαθητές τους στις καθημερινές άλλοτε απολαυστικές και άλλοτε εξοντωτικές καθημερινές παραστάσεις της τάξης τους…

Χαίρομαι τέλος που κάθε μέρα που πηγαίνω στο σχολείο δεν ντρέπομαι ούτε τους συναδέλφους μου ούτε τους μαθητές μου και τους γονείς τους, μπορώ να τους κοιτάξω όλους στα μάτια και μαζί τους από την ίδια πλευρά, ο ένας πλάι στον άλλο να δώσουμε τις μάχες μας για να φτιάξουμε το σχολείο που ονειρευόμαστε, το σχολείο που θα τους χωράει ΟΛΟΥΣ  κι ο καθένας μέσα σ’ αυτό θα βρίσκει τη θέση του…

Ειρήνη Σκ.