23/11/2021
Καταδικάζουμε τον κρατικό-κυβερνητικό κι εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καθώς και το συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής της ΔΟΕ που όλο το προηγούμενο διάστημα έπαιξαν κεντρικό ρόλο για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Δε θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν κανένα αγώνα ανατροπής.
Αυτό φάνηκε από την πρόσφατη στάση της ΔΟΕ όπου αρνείται να προκηρύξει νέα Απεργία Αποχή. Το ΔΣ της ΔΟΕ αρνήθηκε να σηκώσει το πολιτικό βάρος της συνέχισης του αγώνα από το συνδικάτο (αυτό εξασφάλιζε η συλλογική απόφαση για προκήρυξη νέας Απεργίας Αποχής), άρνηση να βασιστεί στις αγωνιστικές ατμομηχανές του κλάδου την ώρα που η κοινωνία άρχισε να «παίρνει μυρωδιά» και μετέφερε την αντιπαράθεση όχι σε ένα συλλογικό αγώνα αλλά σε ένα ξεγέλασμα στα πλαίσια των σχολείων. Το επιχείρημα ότι θα ζούσαμε με το ενιαίο στα ασφαλή νερά της «Κεραμέικης νομιμότητας» που θα κρατούσε τον κλάδο συσπειρωμένο κι ασφαλή εκτός από πολιτική ανοησία αποδείχτηκε γρήγορα παιδαριώδη αυταπάτη μια και όπως πολλά σωματεία είχαμε προβλέψει, το ΥΠΑΙΘ δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια αλλά αντίθετα γενίκευσε τις ατομικές απειλές και τους εκβιασμούς. Ταυτόχρονα, η ΔΟΕ αρνήθηκε την κρίσιμη ώρα να μαζέψει πανελλαδικά την εικόνα αφήνοντας τον αγώνα στον αυτόματο.
Είναι απόλυτα προσδεμένες με την πολιτική των κυβερνήσεων και με τα κόμματα εξουσίας, τις οποίες υπηρέτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι απόλυτα προσδεμένες με τα βασικά ιδεολογήματα άσκησης της σημερινής πολιτικής για το χρέος, την ανταγωνιστικότητα, την ΕΕ, το κέρδος και την κρίση.
Παραμένουν ακολουθητές της εργοδοτικής ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, της καθήλωσης των εργαζομένων, της «κοινωνικής συμμαχίας», σε μια περίοδο που πλήττονται βάναυσα τα εργατικά δικαιώματα και μπαίνει ευθέως στο στόχαστρο της κυβέρνησης το δικαίωμα στην απεργία, τη διεκδίκηση, τη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων, τα σωματεία.
Η τακτική ελεγχόμενων αγώνων χαμηλής έντασης, η άρνηση πραγματικής σύγκρουσης και η αποδοχή των ορίων που θέτει η κυβέρνηση και η κρατική καταστολή, δημιουργούν ένα συρρικνούμενο κίνημα «αποκούμπι» δυσαρέσκειας αλλά ανίκανο να αναμετρηθεί με την κυρίαρχη πολιτική και να κερδίσει δικαιώματα που θα καλυτερεύουν τη ζωή του σήμερα αλλά και έναν κόσμο ολόκληρο αύριο.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, ενίσχυση των σωματείων, των συλλογικών διαδικασιών βάσης, με πραγματικό συντονισμό για την προετοιμασία αγώνων σύγκρουσης και ανατροπής και όχι διαμαρτυρίας, για τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι κι όχι το μοίρασμα της φτώχειας. Με συνδικάτα ταξικά, όχι κυβερνητικά και κρατικά, κόντρα στις αντιλήψεις που ξορκίζουν τους λαϊκούς αγώνες, που θέλουν τους εργαζόμενους διασπασμένους και περιχαρακωμένους, που καλλιεργούν την αναμονή και την ανάθεση θέτοντας το εργατικό-λαϊκό κίνημα σε ρόλο θεατή.
Είναι φανερό ότι στις σημερινές συνθήκες απαιτείται άλλο κέντρο αγώνα των αγωνιζόμενων που να πρωτοστατεί σε πραγματικές μάχες ανυπακοής και ανατροπής. Έχουμε ανάγκη από ένα άλλο συνδικαλιστικό κίνημα που θα έχει στην προμετωπίδα του τα ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων και του λαού, που θα βασίζεται στην άμεση δημοκρατία και την οργάνωση από τα κάτω, που θα συντονίζεται με όλες τις μορφές λαϊκής οργάνωσης, που θα προωθεί μορφές αλληλεγγύης και θα πρωτοστατεί στην οργάνωση αποφασιστικών αγώνων νίκης, που δε θα είναι το μακρύ χέρι του κράτους μέσα στα συνδικάτα αλλά θα επιδιώκει την ταξική ενότητα τους.
Γι’ αυτό και συμμετέχουμε:
-
στην Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων και
-
στο Συντονισμό των Εκπαιδευτικών Σωματείων
Βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας είναι να έχουν αντίστοιχες θέσεις στα κεντρικά ζητήματα (όχι απαραίτητα ταυτόσημες) και να λειτουργούν σε ισότιμη βάση με σεβασμό και καταγραφή όλων των απόψεων που παρουσιάζονται στις συσκέψεις τους, χωρίς αποκλεισμούς και προκατασκευασμένες αποφάσεις.
Προωθούμε τις συνελεύσεις αγώνα, θεωρώντας ότι η συμμετοχή των αγωνιζόμενων στη συζήτηση και τη λήψη των αποφάσεων πρέπει να διευκολύνεται και όχι να παρεμποδίζεται. Γι’ αυτό προωθούμε μορφές συντονισμού που επιδιώκουν όχι να εκφράζονται μόνο τα Διοικητικά Συμβούλια με τις αποφάσεις τους αλλά οι Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων και οι επιτροπές αγώνα αυτών με σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις χωρίς αποκλεισμούς.
ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΗΣ ΓΣ